INDIAN SUMMER: “De nazomer, oudewijvenzomer of sint-michielszomer is de periode van eind september tot half november waarin het nog zomerachtig weer kan zijn. Weliswaar daalt in deze tijd van het jaar de gemiddelde middagtemperatuur flink, maar er zijn ook regelmatig perioden die volledig aan de zomer doen denken…” 

Zondag, de derde dag van GOEZOT int HOFKE is de gebruikelijke BLUES int HOFKE dag. De dag begon spannend omdat er iemand van ons Rootstime-team (zonder gsm) méér dan een uur in een geblokkeerde lift vast zat en voor de nodige agitatie zorgde, maar een fikse wandeling naar Oud-Turnhout, het uitgestelde ontbijt en de resterende namen op de affiche maakten alles -zoals het Rootstimers past- weer snel bespreekbaar. PD MARTIN, de band rond Kempenaar en frontman Piet Vercauteren, zorgde op de Riverside Stage met o.a. zelfgeschreven nummers dat er tijdens de overgangen op het hoofdpodium geen dode momenten waren.  

SHORTY JETSON & THE LEFTHANDS was de eerste band op het hoofdpodium. Het is een (Belgische) band die al twee keer op de affiche stond. De Lillenaar Robin Van Den Plas aka Shorty Jetson pakte ongeveer een jaar geleden al uit met zijn nieuwe project Shorty Jetson & the Lefthands. Voordien was hij vooral bekend van de rockabillyband The Racketeers. The Lefthands zijn naast Shorty (zang, akoestische gitaar) verder jong-en-je-wilt-wat Charlotte Verdick die samen met Shorty zingt, gitarist-met- The-Edge-(U2)-allures Jarne, bassist-met-Herman-Brood-look Jens Lenaerts en tweede Lillenaar drummer Tuur Vloemans. Hun muziek wordt omschreven als poppy en hedendaags, waarbij de harmonieën je doen denken aan bands als The Eagles en/of Fleetwood Mac, de sixties...

Kortom, live een portie ”feelgood music”, een feestje, alsof je er in Woodstock bij was. De ideale opener op een zonnige zondagmiddag, waarbij er voor de presente familie niet op een gratis t-shirt gekeken werd en de zeepbellen met momenten rijkelijk de blauwe lucht vulden. De nummers die me zijn bijgebleven zijn “Talk About It”, “Hold the Door” en “Silence of the Night” en natuurlijk hun bisnummer, hun nieuwe single “Freaks and Runaways” waarna de laatste zeepbellen wegspatten.

Ze mochten afsluiten op Sortie Blues ’21 en blijven ons achtervolgen tot in Oud-Turnhout. Met “ze” bedoel ik de Nederlandse band THE RAGTIME RUMOURS. We leerden dit Limburgse gezelschap kennen, nadat ze in 2017 de Dutch Blues Challenge wonnen. Nog geen jaar later, nadat ze de 8ste editie van de EBC (vóór de Fried Orka Band uit Denemarken en Victor Bacalhau uit Portugal) én de Limburgse Popprijs wonnen, kwamen we The Ragtime Rumours al tijdens Moulin Blues 2018 tegen, waar we een leuke babbel met ze hadden.

In december 2013 werd in de Noord-Limburgse Maasdelta bij Reuver en dit op initiatief van Tom “Howlin Stone” Janssen een nieuwe band uit het slijk getrokken die de naam The Ragtime Rumours kreeg. De bandleden hadden alle vier een rijk blues verleden: Tom Janssen: gitaar/zang (Howlin’ Stone), Kick: gitaar (Rooster Cogburn, The Harmaniacs), Huub Steegmans, staande bas (Rooster Cogburn, L’Esprit du Swing, Cobbler Blues Band) & Sjaak Korsten: drums, zang (Beau Boots, Flink, Deep & The Dudes, Reno’s Rumble). Anno 2021 bestaat de line-up naast Tom Hanssen (lead zang, gitaar, slide gitaar, banjo) en Sjaak Korsten (drums, wasbord, bv) verder uit: Thimo Gijezen (gitaar, accordeon, piano, staande bas, bv) & (onder normale omstandigheden) Niki van der Schuren (staande bas, bariton sax, fluit & zang). In de huidige line-up vervangt Judith Renkema (contrabas en zang) Niki even, die wat rust nodig heeft.

Live startte het viertal zwoel, wat exotisch en opwindend met een Luke Wilson-King nummer, “As April is to May”. Frontman en PR van de band Tom legde ons in “Undressing Me” uit wat één van de rare gewoontes van zijn liefje is en met “Cocaine Blues” mocht Sjaak laten horen wat hij als zanger in petto had. Van “5h Left” moet je het (echt gebeurde) verhaal kennen. Als de band in Noorwegen een ferry nam, stormde het hard en de angst tijdens de overzet was zo groot, dat ook bij de kapitein de onrust toeslag. Toen het leek mis te gaan, dook er vanuit de zee een monster op, dat het licht van de maan verduisterde en iedereen in het donker zette. Die sfeer ligt aan de basis van de nummers op ‘Abandon Ship’ (‘Verlaat het Schip’, 2020) en zit ook verwerkt in dit swingende nummer. Daarna volgden er ook nog o.a. “Fieldman Song” (nog een nummer uit hun laatste album, dat gaat over de maker van hun sterk aangeprezen zelf gebrouwen sterke drank), de klassieker “Bowlegged Woman”,het gospelnummer (de Blind Willie Johnson klassieker) “Keep Your Lamp Trimmed and Burning” en de reguliere afsluiter, het veelzeggende “Close the Door”. Tijdens de lange outro passeerde al de muzikanten nog even de revue, waarna een welverdiend en warm applaus volgde.

Nog een muzikant die eigenlijk niet voorgesteld moet worden is zanger/gitarist en songwriter TINY LEGS TIM. Voor de blues dummies nog even dit. Tim De Graeve is in de nationale blues/roots scene al jaren (solo, als duo of kwartet en met band) bekend als het muzikaal “buitenbeentje”. Zijn pijnlijke levensverhaal kent iedereen ondertussen en dat hij letterlijk een kleine doorbijter uit het Gentse is, werd de laatste jaren nog meer duidelijk omdat hij er b.v. de Missy Sippy Blues & Roots Club hielp opstarten en er o.a. met Triple T (met Shakedown Tim & Thomas Toussaint) op het podium stond.

In de voorbije jaren zat Tim niet stil en bracht hij een behoorlijk aantal albums uit. In 2010 debuteerde hij met de EP ‘They Say Small Birds Don’t Fly Too High’ en in 2019 stelde hij in de AB in Brussel zijn vijfde album ‘Elsewhere Bound’ voor. Het is een album dat opgenomen werd met uitgebreide band. In 2020 bracht TLT al zijn zesde studio album, een album met een boodschap, ‘Call Us When It’s Over’ uit. Op dit corona-product keert hij (zoals hier in Oud-Turnhout) met drie muzikanten met wie hij in Gent regelmatig jamde, terug naar de klassieke viermanbezetting.

In O-T stond TLT (zang, gitaar) met Toon Vlerick (gitaar), Mattias Geernaert (bas) en Bernd Coene (drums) op het podium. Na “Keep Me Satisfied” zat met “The Lovin’ Kind” de sfeer er al direct goed in. Uit zijn laatste 2020-Corona-album koos hij “One More Chance”, “I Believe”, “Ocean” en de absolute R.L. Burnside-kraker “Going Down South”. Er volgden als afsluiters nog “Elswhere Bound” en “New Place” om ook het vorige album alle eer aan te doen. Ja, Tiny Legs Tim live beleven blijft voor de blues liefhebbers een unieke ervaring! Dat velen hem daarna vonden aan de cd-stand was hartverwarmend.

Het nummer vijf van vandaag is een vijfkoppige Belgisch/Nederlandse band die het in de Lage Landen en ook buiten de grenzen het al vrij goed doet: de TRAVELLIN’ BLUE KINGS. Herinner je Hookrock 2019, Blues Peer 2019 en nog maar net Swing 2021. TBK is ook een band met een verhaal: 2 van hen komen uit de band van Antwerpenaar Wim De Vos aka Howlin’ Bill: “Little” Jimmy Hontelé: gitaar & “Walkin’” Winne Penninckx: bas en 2 uit een bluesband uit Nederweert, The Electrophonics: Stephan Hermsen (tijdens Corona vervangen door JB Biesmans: zang, harmonica, sax) & Marc Gijbels: drums. Voeg hier nog Patrick Cuyvers (orgel, lach) aan toe, dan is dit nieuw samengesteld gezin dat de blues van Memphis naar Chicago, van Texas tot London én tot hier op het podium leidt, volledig. Hun debuutalbum ‘Wired Up’ (2019) leverde hen in de reviews al heel wat superlatieven op.

Wat hadden de Travellin’ Blue Kings tijdens Goezot int Hofke voor ons live in petto? Met JB en PC in de line-up een meer gevarieerde sound én, hun vertrouwde repertoire met uiteraard enkele nummers uit hun debuutalbumals “Wired Up”, “The Way It Used to Be” en “Into the Night”. Deze werden aangevuld met uitstekende versies van o.a. het funky “Live Your Life”, ”I Smell Trouble” en de slow blues à la lettre met wervelende tussenkomsten van PC en Hontelé, “The Woman I’m Lovin’”. Afsluiten deden ze met (The Blasters zongen het al in 1981) het erg relevante “So Long Baby Goodbye”... Ook voor hen: Well done!

De dame die dit jaar op vrijdag in (Ge)Varenwinkel de stal show stal is ook hier van de partij. Ze staat er met haar deels Nederlandse band: MICHELLE DAVID & THE TRUE-TONES. Op hun zoektocht doorheen de wereld van soul, r&b en funk, ontdekten de oprichters/gitaristen Onno Smit & Paul Willemsen (de bedenkers van het project Beans & Fatback) gospel van onder meer The Soul Stirrers, The Zion Travellers, Sister Rosetta Tharpe en Shirley Ann Lee. Gegrepen door de pure energie van hun nummers, besloten ze om met zangeres Michelle David als The Gospel Sessions in zee te gaan. De Amerikaanse Michelle David, geboren in North Carolina en opgegroeid in NY, zong al vanaf haar vierde in de kerk en een jaar later al bij haar eerste gospelgroep The Mission of Love. Michelle was in eerste instantie niet gelijk enthousiast over de naam The Gospel Sessions. Ze wilde juist afstand nemen van de gospel stijl. Ze veranderden van naam, maar Michelle David & The True-Tones hielden zich aan de “oude” stijl, waarbij ze verschillende invloeden, gaande van traditionele gospel tot Afro funk, Soul tot Calypso en Marokkaanse Gnawa omarmde. De vijf albums die ze al opnamen, geven de ontdekkingen van hun reis perfect weer. Het leverde hen ook een Edison-nominatie op (The Dutch Grammy).

Wij keken opnieuw uit naar hun opzwepende combinatie van rauwe soul en hoopvolle gospel, gierende gitaren, aanstekelige blazers en de hemeltergende mooie stem van Michelle die je live naar grotere hoogte stuurt. Een doordringende basdrum leidde Michelle in, die met “Need Your Help”, het soulvolle “Yes I Am” en het gospel getinte “There’s a Light” ongetwijfeld al direct bij velen indruk maakte. Daarna etaleerde ze met haar band haar muzikale kwaliteiten verder aan de hand van wat ze meebrachten van hun trips doorheen verschillende landen en continenten, waaronder de Caraïben en Afrika. Het waren nummers als “You Are” dat je deed meedansen en “Victory”, waarin je al wat van Marokko proefde. Met “There’s a Place” bezorgde Michelle ons een kippenvel moment, “Made It Over” was door de percussie een parel en met het erg emotionele “Testify” breide ze hier nog een verlengde aan. De afsluiter “My Praise” was zowat een update van de opener en voor de “extra’s” was er daarna niet veel nodig. “Good Good Good” en “He Loves Me” waren de kersen op de taart. We lieten ons nog even meedrijven op de uitdijende slagen van de percussionist, die hier zoals de overige muzikanten (wetende dat ze door de epidemie de laatste keer samen zaten in 2020), hun werk fantastisch deden. We love you Michelle!

Een andere Engelse band nam door de Corona rompslomp die Ten Years After als een donderwolk door de Britse reisbeperkingen boven zich voelde hangen, als afsluiter van Goezot in't Hofke 2021 de open gekomen plaats in.  DR. FEELGOOD is een Britse rock- en bluesband die in 1971 in Canvey Island (in het Engelse graafschap Essex), door enkele jeugdvrienden opgericht werd. De naam is afkomstig van een blues nummer met de gelijknamige titel van Johnny Kidd & the Pirates, een Britse rockband die tussen 1959/1966 de UK Single Sharts haalde met “Shakin’ All Over”. "Dr. Feel-Good" werd oorspronkelijk in 1962 opgenomen door Willie Perryman (aka "Piano Red") onder het pseudoniem Dr. Feelgood & The Interns. De term is ook een slangterm voor heroïne of voor een arts die bereid is drugs te veel voor te schrijven.

Jeugdvrienden Lee Collinson, Chris White en John B. Sparkes groeiden op in Canvey Island. White en Collinson werden muzikaal geïnspireerd door een concert van Howlin' Wolf, waardoor Collinson mondharmonica leerde spelen. Chris White, die zijn naam veranderde in Chris Fenwick, ging naar de dramaschool en werd acteur. Als Chris "Whitey" Fenwick werd hij de manager van de band. Lee Collinson veranderde zijn naam in Lee Brilleaux. Lee en John B. weten gitarist John Peter "Wilko Johnson" Wilkinson te strikken en komen via hem in contact met John "The Big Figure" Martin. Wilko Johnson staat bekend om zijn kenmerkende gitaarspel, die hij bereikte door geen plectrum te gebruiken, maar in plaats daarvan te vertrouwen op fingerstyle. Dit stelde hem in staat om ritmegitaar en riffs of solo's tegelijkertijd te spelen en een zeer percussief gitaargeluid te creëren. Hiermee is de eerste line-up een feit: Lee Brilleaux: zang - Wilko Johnson: gitaar – John B. Sparks aka “Sparko”: bas & John Martin aka “the Big Figure”: drums.

Tegen het einde van 1973 was Dr. Feelgood een van de meest populaire bands in het groeiende Londense pubrock circuit. In 1977 verliet Wilko Johnson de groep vanwege conflicten met Lee Brilleaux. Hij werd vervangen door John Philip “Gypie Mayo” Cawthra (1951-2013). Mayo speelde van 1977 tot 1981 in Dr. Feelgood en van 1996 tot 2004 in de herboren Yardbirds met Alan Glen. Met Mayo was de band nooit zo populair als met Johnson, maar genoot ze toch van hun enige Top Tien- hitsingle, met "Milk and Alcohol" (1979). Wilko Johnson behaalde daarna nooit een groot succes buiten de band, buiten een korte periode met Ian Dury en The Blockheads in 1980. Fans speculeerden altijd over een terugkeer van Johnson die nooit plaatsvond.

Ondanks het vertrek van Mayo in 1981, en verschillende daaropvolgende line-up wisselingen waardoor Brilleaux het enige overgebleven originele lid was, ging Dr. Feelgood door met toeren en opnemen in de jaren tachtig. De band kreeg toen echter een klap toen Brilleaux in 1994 op 41-jarige leeftijd stierf aan kanker. Op zijn verzoek bleef de band optreden, aanvankelijk met Pete Gage als zanger. Ook bij Wilko Johnson werd kanker vastgesteld. Er werd verwacht dat hij het einde van 2013 en de releasedatum van zijn samenwerkings-cd met Who-zanger Roger Daltrey niet zou halen, maar hij onderging een levensverlengende operatie. In 2015 maakte Johnson zijn opwachting op het jaarlijkse benefiet van Madness-zanger Suggs.

Zoals Brilleaux voor zijn dood had aangedrongen, herenigde Dr. Feelgood zich in mei 1995, aanvankelijk met zanger Pete Gage (niet te verwarren met gitarist Pete Gage van Geno Washington & Vinegar Joe), en begon in 1996 weer te toeren. In 1999 werd Gage vervangen door Robert Kane, voorheen van The Animals II en The Alligators, die in april 2007 zijn 1000ste optreden vierde als frontman van Dr. Feelgood. Naast Robert Kane (zang, harmonica) zijn de andere huidige bandleden Gordon Russell (lead gitaar), Kevin Morris (drums, percussie, bv) & Phil Mitchell (bas, a- gitaar, bv).

De ene legende valt live in voor de andere, wat zou er in de grote finale van dit feestje worden? Dr. Feelgood bestaat anno 2021 uit Robert Kane (zang), Kevin Morris (drums), Phil Mitchell (bas) en Gordon Russell (gitaar). We moesten niet lang wachten op de te verwachten portie typische Britse pubrock die over ons gegooid werd met o.a. “Drives Me Wild”, “I Can Tell (You Don’t Love Me No More)” en “99 & a Half”. Die hards konden zich verder laten gaan op hun overige seventies hits als “Baby Jane”, “If My Baby Quits Me”, “You Don’t Love Me”, “Roxette”, “Milk and Alcohol”, “CU Later Alligator”, “Riot in Cell Block #9” en “Going Back Home”. “Down @ the Doctors” en “Gimme One More Shot” waren de afsluiters van hun explosieve, maar erg koele set, waarbij er op de juke box vaak naar nog een nummer gezocht werd.

“Eind goed, alles goed én inderdaad nog lang niet goezot die mannen van Oud-Turnhout! Dit is het gevoel na drie dagen op de latere, zowat uitverkochte oudewijvenzomer editie van GOEZOT int HOFKE ’21. Het was allemaal lang niet “vanzelfsprekend”, maar opnieuw hebben Swa, Marc en Co bewezen dat waar een wil is, er ook een weg is en een top driedaagse met beperkte mogelijkheden mogelijk is…”  

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

sfeerfoto's © Guy Cuypers

 DR. FEELGOOD: VIDEO 1 - VIDEO 2 - VIDEO 3

MICHELLE DAVID & the TRUE-TONES : VIDEO 2

TRAVELLIN’ BLUE KINGS: VIDEO 2

TINY LEGS TIM : VIDEO 2 - VIDEO 3